May ibinigay na hamon sa akin ang aking kaibigan. Kailangan
ko raw gumawa ng isang maikling kuwento tungkol sa dalawang tauhan. Si Anna at
si Anton. Ito ang mga katangian ng dalawa na kailangang maging bahagi ng kuwento
Anna = Estudyante
sa UP Diliman, anak ni “Manang”na ang may-ari ng sari-sari store sa UP, BA
Social Work ang kanyang kurso, Presidente ng Bantay Bata at ng UP Auxiliary,
Mahilig tumambay sa isaw stall sa tabi ng Palma Hall, responsible at mabait na
bata, aalis na para magtrabaho para sa isang NGO sa Mindoro
Anton = Mayaman,
mayroong mga bahay sa Forbes at Corinthians, coño, guwapo, ayaw sa mga sari-sari
store, sa salitang “barkada” at sa tsinelas, ang kanyang kotse ay isang
Lamborghini o Maserati
Kailangan daw gumamit ng isang “unreliable point of view”.
Ibig sabihin nito ay ang tauhan na nagkukuwento ng kuwento ay maaring
naguguluhan o nalilito.
Naisip ko na isulat ang kuwneto sa pananaw ni “Manang”. Ito
ang maikling kuwento na nasulat ko:
Alaxan
Nasaan
ako? Ah! Nandito ako sa aking kuwarto sa taas ng aking sari-sari istor.
Araaayy! Dios ko naman! Ang ulo ko! Ang sakit. Nananaginip ata ako! Para akong
malulunod sa aking mga ala-ala. Sandali lang. Ano itong hawak ko? Hiringgilya!
Droga ba ito? Hindi na ako umiinom ng pills ah! Hmmm…nakakapagtaka…Matagal na
akong hindi nagdrudrugs! Sinubukan kong isaayos ang aking mga iniisip.
Naririnig ko na ang aking mga kustomer! May mga tao na sa aking tindahan! Gusto
na ata nilang bumili ng chichiria at Milo! Naririnig ko sila “Manang! Manang!”
sigaw nila. Ay! Natatandaan ko na! Alam ko na! Kailangan kong ayusin ang aking
tindahan! Kailangan kong ayusin ang listahan ng mga produkto. May mga kailagan
akong ayusin at kailangan ko na bumili ng mga biskwit! Sandali lamang hindi ba
nagawa ko na ito? Kahapon? Noong Huwebes ba? Teka lang! Huwebes ba kahapon?
Hindi, hindi. Sigurado ako na Biyernes kahapon. Pero kung Biyernes kahapon
tapos Huwebes ako pumunta ng supermarket e di ano ang nangyari kahapon? Hay!
Bahala na hindi ko na alam. May tumatawag galing sa ibaba. Bakit hindi inaasikaso
ni Anna? Anna! Ang minamahal ko na anak! Siya na siguro ang aking iisang
tagumpay sa buhay. Natutuwa ako na nakakatulong siya sa mga ibang tao! Tignan
mo iyon! UP na tapos BA Social Work pa ang kanyang kurso! Anghel talaga iyong
batang iyon! Presidente pa ng Bantay Bata at ng UP Auxilliary. Bata pa lamang
siya ay natutuwa ako dahil alam niya ang kahalagahan ng buhay! Hindi kagaya sa
akin noong bata ako. Drugs lamang ang inaatupag. Araw-araw pupunta ng mga club, magdamag sumasayaw at umiinom!
Hanggang isang araw ay nabuntis ako! Ay! Wala na ako masyado naaalala! Nanganak
ako! Ang ganda ni Anna…pero sandal lang! Nahihilo na naman ako… dalawang
malalaking mga mata na kakulay ng karamelo na kendi na ibinibenta ko sa aking tindahan. Dalawang
pares ng kamay, dalawang mga labi at mukha! May isa pa ba? Si Anna lamang diba?
Diba? Diba? Dalawa. Natatandaan ko na. Pinangalanang ko sila, si Budoy ang panganay at ang
pangalawa ay si Anna…ang sakit ng ulo ko. Iyong mga droga na iyan ay parang
iyong mga iniinom ko noon pero tumigil ako… Hininto ko ang pagiging isang addict
dahil…dahil…kay Anna! Ano ulit ang kailangan kong gawin? Ah! Ang despedida ni
Anna! Sabi ng aking kumare na nagbebenta ng isaw sa may Palma Hall ay natanggap daw si Anna ng isang NGO sa Mindoro. Hindi pa niya ibinabanggit sa akin… bakit
kaya? Baka nag-aalala siya na umiyak na naman ako. Ang baby ko ay nagiging
dalaga na! Mamimiss ko talaga siya! Sapagkat, kami lamang ang bumubuo ng
isang pamilya sa mga nakalipas na taon. Si Anna ang rason kung bakit ako
nagbago ng buhay…pagkatapos…pagkatapos na ibinigay ko sa iba ang aking anak!
Paano ko nagawa iyon?! Isa akong salbaheng nanay!!! Hindi ako karapat dapat
mabuhay! Huminga ka…okay lang iyon…sabi nila na aalangaan daw nila ang aking
anak. Nagtiwala ako sa kanila! Bakit hindi? Sa Forbes naman sila nakatira at
ang laki ng halaga ng pera na ibinigay nila sa akin! Ay! Ang pera! Ang daming
pera! Ang aking Budoy ay magiging mayaman na! Hindi ako makatanggi dahil
kailangan ko ang pera para masimulan ko ang aking negosyo sa UP. ARAY!
Aaaarrrrraaaaayyyyy! Aaaaarrrruuuuuyyyyy! Ngayon masakit na ang aking katawan.
Ganun na ba ako katanda? Kailangan ko ng gamot. Nasaan na iyong banig ng
Alaxan? Ano ba iyong inaalala ko? Ah! Aaalis na pala si Anna papuntang Mindoro.
Hindi pa niya sinasabi sa akin pero kahapon… naalala ko na ang nangyari
kahapon! May isang pulang kotse sa labas ng aking tindahan. Aba! Lamborghini
pa! Mahal iyon! Sosyal! May ipapakilala raw si Anna sa akin. Binata. Ang pangalan niya ay
Anton at ang kanyang mga malalaki na mata ay kulay-karamelo katulad ng mga mata
ni Anna. Guwapo! Ha! Natuwa ako! Dalaga na talaga ang aking baby! Nagtaka ako
kung nanliligaw ba si Anton kay Anna. Maganda ‘yun! Parang anak-mayaman kasi.
Baka hindi na niya kailangang umalis papuntang Mindoro. Pero magkakakilala lamang pala
sila ni Anna dahil sa Bantay Bata. Nagbibigay kasi si Anton ng donasyon sa
Bantay Bata. Ikinuwento ni Anton na malapit sa kanyang puso ito dahil siya
mismo ay ampon. Sabi ni Anna na nagkakilala daw sila sa isang "fundreyser", kung ano man iyon.
Malabo dawn na maging sila dahil may gerlprend na si Anton. Nandito lamang siya
para magbigay ng isang tseke. Gayon pa man, kinausap ko pa rin siya. Malay mo
magbrek sila ng gerlprend niya. Noong nag-uusap kami sabi niya na ang
ganda-ganda raw ng aking tindahan at tinitignan niya ang aking tsinelas!
Tinanong ko sa kanya “O, magkabarkada ba kayo ni Anna?” Sagot niya “Sorry, I
don’t speak Filipino”. Ay! Coño pala! Hay! Okey lang pala na may
gerlprend na siya. Masyado siyang suplada para sa aking Anna. Tinanong ko sa
kanya kung saan siya nakatira. Forbes daw minsan sa Corinthians. Sosyal talaga
itong batang ‘to ha! Teka lamang. Parang may natatandaan ako. Forbes…hindi ba
doon…”MANANG!” May sumigaw bigla galing sa ibaba. Aray! Ang aking ulo! Nasaan na
ba iyong Alaxan?! Bakit hindi ko mahanap?! Bumaba ako ng hagdanan at nakita ko
ang aking kumare, ang aling na nagbebenta ng isaw sa may Palma Hall. “Kanina pa
kita tinatawag manang!” daldal siya ng daldal! Sana tumigil na lamang siya, ang
sakit kasi ng ulo ko. Gusto ko uminom ng Alaxan. Bakit ba siya nandito? Hindi
ko ba siya nakita kahapon habang kinakausap ko si Anton at Anna. Oo nga!
Nakausap ko siya! Naalala ko iyon! Pumunta siya sa aking tindahan dahil nais
niyang bumili ng suka at toyo para sa kanyang isaw. Nakita niya si Anna at
sinabi niya “Anna! Manang! Kamusta na kayo? Sino itong lalaking ito? Ang guwapo
naman! Pero alam ninyo parang magkahawig kayong dalawa. Para bang magkambal na
pinaghiwalay!” natatawa niyang sinabi. Naalala ko ang mukha ni Anton, tapos
naalala ko ang mukha ni Anna… OW! ARAY! Dios ko! Sasabog na ang aking ulo! Bakit ako nagdrugs kahapon!? NASAAN NA IYONG ALAXAN? Ano ba iyong sinusubukan
ko na maalala? Ano ba iyon? Ahh, ang tindahan ko, ang despedida ni Anna, tapos
ito na naman ang aking madaldal na kumare! Mayroon pa ba? Ikinamot ko ang aking
ulo. Hindi ko na matandaan... Bahala na! Marami pa akong gagawin! Wala akong
oras para dito! Binuksan ko ang aparador habang sumisigaw na ““Anna! Anak, nasaan
na iyong Alaxan?” Nasaan… ay hindi na bale, nahanap ko na pala.
Dahil sa framing ng naratibo na nagbigay rito ng komplikasyon sa antas ng pagsasateksto kaya't binibigyan kita ng isang markang pagtaas para rito. Pagbati!
ReplyDelete